Ik had een denkbeeldige vriendin, riep in de rondte dat ik alleen maar verlangde naar vrijheid,
had intens verdriet als ik op een hoopje mieren stond en vond het maar gek dat iedereen het altijd zo druk had.
Daarnaast kon ik de pijn en het leed van de wereld voelen.
Armoede, onrecht, oorlogen, machtspelletjes, ruzies en zoveel meer.
Als kind voelde ik al deze onderwerpen al diep in mijn ziel.

Ik voelde me een tiental jaar een echte buitenstaander. Niet gezien, gehoord en begrepen.
Het voelde alsof ik niet van deze wereld was. Een lange periode voelde ik mij eenzaam,
depressief, angstig. Ik had het gevoel dat iedereen tegen mij was.

Maar toch...... hoorde ik diep vanbinnen ik een stem die zei dat het wel goed zou komen met mij, dat ik hier
wel thuis hoorde en mijn plek mocht gaan vinden en innemen.

Dit resulteerde in een lange zoektocht naar antwoorden. ‘Wie ben ik? Waarom ben ik hier? Waar kom ik vandaan?
En waar ga ik naartoe als ik dood ben? En wat is het ‘ik’ eigenlijk?’ Ik stelde mezelf deze vragen al sinds ik zo'n 10 jaar was.
Ik schreef zelfs al gedichtjes over leven, de hemel, leven na de dood en een hoopvolle toekomst creëren.